به گزارش خبرنگار پایگاه فرهنگی اجتماعی آحاد، زینب رحیمی تالارپشتی، مدرس روایت گری و از نویسندگان حوزوی طی یادداشتی به تاثیر حلقه های میانی در امیدآفرینی در جامعه پرداخته است که در ادامه مطالعه می نمایید:

در سالهای اخیر، که تقریبش می شود بعد از بیانیه گام دوم، مقام معظم رهبری دام ظله آنقدر واضح و مستقیم وظایف را به نیروهای انقلانی تذکر می­دهند که گویا خودشان علم تبیین دست گرفته اند و وسط میدان ایستاده ­اند. هر بار که موضوعی از منظر ایشان مطرح می­شود، این فرض را قوت می­دهند که یا جایی در آن ­مورد کم کاری کرده و یا از آن غفلت کرده ­ایم.

وقتی کلید واژه امید و تاکید بر اشاعه آن بین مردم، در کلام معظم له مطرح شد[1]، در ابتدا به نظر می رسد یک بحث بسیار ساده و گذرا می باشد. اما با گذشت مدتی و تاکیدهای بعدی، خواب حلقه­ های میانی آشفته شد که نکند موضوع مهمی است. لابد آقا چیزی می­دانند و این همه تاکید می­کنند.

با کمی جستجو بین کلام ایشان در سال­های اخیر معلوم می­شود هشدارها برمی­گردد به چند سال قبل­تر و سخنرانی­ها در مناسبت­های مختلف و بین اقشار مختلف؛ این­گونه حسگرها فعال می­شود که این­همه تاکید چه معنی و اهمیتی دارد.

کمی کنکاش در کلام و اندیشه ایشان می­گوید امید یک موضوع شخصی و یا حتی مساله جامعه ­شناختی صرف نیست. اینکه جوان امروز به تدریج دچار پوچی و حس بی­فایده بودن در کار و زندگی می شود، تنها به خودش آسیب نمی­رساند؛ این یکی از شگردهای دشمن است؛ که روی آن متمرکز شده است.[2]

واقعیت این است که امید شرط اساسی[3] و ابزار پیشرفت است[4] و همین موجب می­شود دشمن روی آن برنامه ­ریزی و سرمایه­ گذاری کند؛ به جوان ما این را القا کند که “شما با دلار قیمت فلان قدر، تورم چندساله‌ی فلان مقدار، به چه امید و به چه دلخوشی‌ای اینجا ‌درس می­خوانی و کار می­کنی؟ “که نتیجه­ اش بشود بدبین شدن [5] و درست کار نکردنِ مهمترین نقطه وجودی کشور یعنی جوان­ها[6]“

با کمی دو دو تا چهار تا به راحتی می­توان فهمید که القای یاس ثمره ­اش بن ­بست است و کسی که یاس و بی ­فایدگی زندگی­ اش را دربر گرفته باشد، احساس بن ­بست، دست و پای تلاش و افتخارآفرینی علمی، اقتصادی و اجتماعی ­اش را سست می­ کند؛[7] این همان نقطه هشدار رهبر معظم است که نتایج فاجعه ­باری چه برای جوان و چه برای جامعه انقلابی و پیشتاز و آینده­ اش خواهد داشت. برای جامعه ­ای که نزدیک قله[8] است و باید خود را برای نظم نوین جهانی[9] که در آن همه نگاه­ها و واکنش­ها معطوف ایران و ایرانی است آماده کند، ناامیدی سم است.[10]

این اهمیت آنجا معلوم می­شود که این روزها وقتی بین مردم می­گردی و حتی دورتر هم لازم نیست بروی، با فامیل و اطرافیانت که حرف بزنی، گرد یاس را می­بینی؛ کمی که بیشتر با آنها دم­خور و خودمانی شوی، دنیایی از پست و کلیپ­های فضای مجازی را نشانت می­دهند که بدون هیچ سندی رکود، پس­رفتگی، مهاجرت­های پرموفقیت، فسادهای سرسام ­آور بدون محکومیت و زندگی سرشار از آرامش و آسایش غرب را به تصویر می­کشند؛ این گونه می­شود که در جنگ شناختی نیروهای انقلابی و آرمان­های نظام، بازنده میدان رقم می­خورند و این­گونه می­شود که مردمِ مأیوس و سرخورده که به برکت این جنگ سخت ترکیبی، باورهایشان درهم شکسته حرکتی برای پیشرفت و رو به جلو انجام نخواهند داد؛ این همان هدفی است که دشمن همت و تمرکزش را روی آن گذاشته است.

بخش جالب ماجرا این است که خودِ حضرت آقا تاکید می­کنند شما، یعنی حلقه ­های میانی و به بیان دیگر مدعیان حفظ آرمان­ های نظام، می­توانید ضدش عمل کنید؛در فکر و عمل مردم را هدایت کنید و در این راستا با امیدآفرینی با دشمن مقابله کنید؛ ایشان به کسانی که توانایی سخن با مردم را دارند و رسانه (مجازی، مطبوعات و صدا و سیما) در اختیار دارند، موظف می­کند تا امیدآفرینی کنند و دست دشمن را در جنگ شناختی کوتاه نمایند.[11]

کج ­سلیقگی است اگر کسی فکر کند امیدآفرینی خودفریبی است؛ معظم له اول کسی هستند که به ضعف­ها اشاره می­کنند و راه­کار هم می­دهند اما کنار آن افق­های روشن را هم ترسیم می­نمایند؛ با خودمان تعارف نداریم؛ ضعف ها وجود دارد؛ کوتاهی­ها دیده می­شود اما حرف از امید به آینده و قله، انگیزه ­بخش و حرکت ­آفرین و اصلاح کننده کمبودهاست.[12]

ضعف حلقه­ های میانی در روایت سازی، روایت­گری و به دست گرفتن میدان در جنگ شناختی، محور بسیاری از بیانات اخیر رهبر انقلاب است؛ هر بار به بخشی از این ضعف­ها اشاره می­نمایند؛ از صدا و سیما و فضای مجازی گرفته تا شعر و داستان و انواع قالب­های روایت؛ وارد هر کدام از این قالب­ها که شویم خط­ مشی­ های پررنگی برای کار حلقه­ ها تعیین نموده ­اند و مجال بهانه­ های بنی­ اسرائیلی را گرفته­ اند؛ فعالان هر عرصه آنقدر توصیه و راهبرد از ایشان دریافت کرده­ اند که خوراک عمل آنها را تا سالیان زیادی تامین کرده باشد؛ وقتی می­فرمایند از زندگی شهدا و رشادت­هایشان و یا از مفاخر تاریخ کشور بگویید تا مردم مسلک آنها را بشناسند، خط می­دهند که موظفیم الگوهای امید و از پا ننشستن ها را معرفی کنیم؛ وقتی به قوای سه گانه می­فرمایند پیشرفت­ها و تلاش­هایتان را به مردم بگویید تا بدانند، تذکر می­دهند در این کارزار روایت­ ها، کار کردن صرف، کافی نیست؛[13] عده­ای موظفند به مردم نشان دهند نظام رو به جلو حرکت می­کند؛ نشان دهند چرا دنیا به پیشرفت­های ما حساس شده است؛ چرا ابرقدرت­های افول یافته امروز، هر اتفاق در دنیا را به ایران و توانش در تغییر معادلات جهانی گره می­زنند.

ایجاد موج آگاهی بخشی و امیدآفرینی توسط حلقه ­های میانی نقطه عطف حرکت عظیم مردمی به سوی اهداف متعالی انقلاب است؛ مردمی که امید و تکیه به درخت تنومند شده­ ی انقلاب دارند، جریان پیشرفت و حرکت رو به جلوی کشوری که متعلق به خود می­دانند را به دست می­گیرند و دست بیگانه و حتی داخلی­ های در امتداد بیگانه[14] را کوتاه می­کنند؛ چه در مشارکت ­های علمی و اقتصادی و چه در امور سیاسی، تشکیلاتی، نظامی و ‌غیره؛

با وجود توصیه­ های کلی و جزئی و واو به واو رهبری که پرچم­دار امیدآفرینی در آحاد مردم و بهانه امیدواری­ خیلی ­­ها برای ادامه راه هستند، هیچ مجوزی برای کوتاهی در امر ولایی ایشان در این امر، باقی نمی­ماند. که اگر کسی بتواند بهانه ­ای بتراشد، حکایتش با قوم بنی اسرائیل است و پاسخش را در روز قیامت کنار آن قوم بهانه ­جو خواهد داد.

[1] -ر ک: 14/3/1402

[2] – ر ک: 5/9/1401 و 22/10/1401

[3] – رک: 8/3/1398

[4] – ر ک: 28/8/1401

[5] – ر ک: 29/1/1402

[6] – ر ک: 22/10/1401

[7] – ر ک: 1/1/1402

[8] – ر ک: 5/10/1402

[9] – ر ک: 1401/02/06

[10] -ر ک: 19/8/1398

[11] – ر ک: 1/1/1401

[12] – همان

[13] – ر ک: 8/6/1401

[14] – رک: 28/8/1401