تجربه‌ی «آقای محمدصادق صادقی» از فعالین حلقه‌ی میانی در شهر کامیاران به شرح زیر است:
اهالی محل، ریش سفیدها و بزرگان مسجد را در جریان موضوعات قرار می‌دادیم و این کار باعث می‌شد افرادی که موضع منفعلانه‌ای نسبت به فعالیت‌های خودجوش داشتند، به میدان بیایند.
این افراد وقتی مشارکت می‌کردند و تأثیر کار خود در میان مردم را می‌دیدند، انگیزه‌ی مضاعف برایشان ایجاد می‌شد که باز هم به فعالیت‌های خود ادامه دهند. اگر بزرگان و امام جماعت یک منطقه فعال باشند، بسیاری از مشکلات و آسیب‌های روستا حل می‌گردد.
برای مثال ماموستاهای روستاها چون پولی از بیت‌المال دریافت نمی‌کنند، اغلب فقط نمازهای یومیه را می‌خواندند و در کارهای اجتماعی مشارکت خاصی نداشتند.
برخی از این ماموستاها و روحانی‌ها برای کسب درآمد حلال حتی کارگری هم می‌کردند یا مردم به صورت داوطلبانه مبلغ اندکی به آنها می‌پرداختند. وقتی آنها را وارد مسائل و مشکالت اجتماعی کردیم و با مردم ارتباط گرفتند و اثر حضور خود در بین مردم را دیدند، انگیزه‌ای در وجودشان به وجود آمد که موجب می‌شد فعالیت بیشتری انجام بدهند و گره‌های زیادی از کار مردم باز کنند.
وقتی با نیت خیرخواهانه به اختلافی ورود و برای حل آن تلاش می‌کردند، جلوی یک درگیری و نزاع گرفته می‌شد و یک طایفه از ایشان تشکر می‌کردند.
