به گزارش آحاد، حجت الاسلام والمسلمین قنبریان، طی یادداشتی به بررسی اقتصاد و مردم سالاری دینی پرداخته است که در ادامه مطالعه مینمایید:
برای اینکه “مردم‌سالاری دینی” به “نخبه سالاری ریش دار” و “جمهوری اسلامی ایران” به “حکومت انتصابی متدینان!” تقلیل داده شود، دو گام در سیاست و اقتصاد لازم است:
1. زمینه مشارکت واقعی و حداکثری مردم _یعنی همه مردم_ در انتخابات فراهم نشود و بالتبع عصاره فضایل ملت در مجاری تصمیم ساز ننشیند!
2. اقتصاد کلان از دولتِ نماینده ملت گرفته و به نهادهای انتصابی و شرکت‌های خصولتی ذیل آنها داده شود!
اینکه فرمودند: ستاد اجرایی که خصوصی نیست!؛ تتمه درخواست‌های قبلی و قبل‌ترشان درباره تعدیل حضور اقتصادی نهادهای حاکمیتی است!
تازه، “خصوصی” هم حتما “مردمی” نیست و باز نخبه ثروت (با ریش یا بی ریش) است.
سیاست‌های کلی اصل۴۴ از سوی رهبر انقلاب و قانون اجرایی آن در مجلس باید در کنار بخش خصوصی و حاکمیتی، ۲۵درصد اقتصاد کشور را برای مردمِ بدون سرمایه، اختصاص و برنامه ریزی می‌کرد که فرآیند آن بعد از حدود ۲۰سال از زبان رهبر انقلاب همین اخیراً این بود:
《آنجایی که توانستند مانع از حضور مردم در صحنه بشوند، دشمن پیروز شده؛ در خیلی از بخش‌های اقتصادی همین‌جور است. ما سیاست‌های اصل ۴۴ را ابلاغ کردیم، به فلان دولت مدام سفارش کردیم، گفتند بله، می‌کنیم، نمی‌کنیم، می‌کنیم، نمی‌کنیم؛ چند مورد کردند که از چند مورد، نصفش فاسد از آب درآمد! مشکل اقتصادی این‌جوری درست می‌شود دیگر.》(۱۹ دی۱۴۰۲)
حفاظت از مردم‌سالاری دینی و “جمهوریِ” اسلامی ایران، همزمان نگاه به “مردمی شدن اقتصاد” و “حداکثری ماندن مشارکت سیاسی مردم” را می‌خواهد.
